THE KIDS BLOG

ΤΡΑΠ: ΜΟΥΣΙΚΗ Ή ΠΑΓΙΔΑ;

Αν υπάρχει κάτι κοινό, σε όλους τους γονείς, είναι η ανησυχία (στα όρια της ενόχλησης) για τη μουσική που ακούνε τα παιδιά μας. Για ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί με τη μουσική, η τραπ μόνο… μουσική δεν είναι. Αλλά το ζήτημα δεν είναι πρωτίστως αισθητικό. Η κουλτούρα, οι ασταμάτητες ύβρεις, είναι στοιχεία διένεξης με τα παιδιά μας.

Τραπ, λοιπόν. Μουσική ή παγίδα; Ας το συζητήσουμε λιγάκι. Ο αφορισμός ΜΟΝΟ αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Ακόμα κι αν εμείς βγάζουμε σπυράκια, ακούγοντας το συγκεκριμένο είδος μουσικής, πρέπει να αντιληφθούμε ότι τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να την ακούν. Είτε μάς αρέσει, είτε όχι. Άλλωστε κι εμείς με τους γονείς μας είχαμε διαφωνία στο τι μουσική ακούγαμε.

Αν κάτι είναι εντυπωσιακό, είναι πως τα περισσότερα κορίτσια στην εφηβική τους ηλικία, τραγουδούν στίχους, που προσβάλουν βάναυσα τη γυναικεία υπόστασή τους. Παιδιά, που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με παραβατικές συμπεριφορές κάνουν λόγο για «κόκο» και «μαύρο», παρότι η μόνη τους επαφή με… μαύρο, είναι με μαύρη σοκολάτα, στην προσπάθεια τη δική τους και των γονιών να μειώσουν τις αρνητικές επιδράσεις του συγκεκριμένου γλυκίσματος.

Είναι πρόδηλο ότι πρόκειται για μόδα. Κι οι μόδες έχουν το κακό ότι περνούν στη νεολαία. Το καλό είναι ότι φεύγουν γρήγορα, αλλά… Τι πρέπει να κάνουμε εμείς στο ενδιάμεσο; Να αφήνουμε τα παιδιά μας να τραγουδούν για χρήματα, κότερα και όπλα; Να υποβαθμίζουν τη θέση της γυναίκας; Να τη θεωρούν αντικείμενο του πόθου και μάλιστα δεύτερης επιλογής, καθώς προέχουν τα γρήγορα αυτοκίνητα;

Κάθε απαγόρευση κάνει το… απαγορευμένο πιο γλυκό. Αφήστε που δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε στο φιλικό τους περιβάλλον να ακούει τη συγκεκριμένη μουσική, οπότε απλά θα αποφύγουμε εμείς να ακούμε τραπ, ενώ την ίδια ώρα τα παιδιά μας θα την καταναλώνουν σε μεγάλες ποσότητες μακριά μας. Έτσι θα αποτύχουμε στο να τα αποτρέψουμε, αλλά παράλληλα θα τους δώσουμε έναυσμα για να απομακρύνονται από εμάς.

Η λύση προδήλως δεν είναι η συνθηκολόγηση. Είναι δεδομένο πως σε κάθε είδος μουσικής (κι όχι μόνο) συνυπάρχουν σκουπίδια και… διαμαντάκια. Όσο κι αν… πονάει (τα αυτιά μας) πρέπει να αναζητήσουμε στη hip hop σκηνή, στη ραπ, ακόμα και στην τραπ, εκείνα τα τραγούδια που δεν προβάλουν άθλια πρότυπα, που δεν θίγουν τη γυναικεία υπόσταση.

Πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να ακούν ό,τι θέλουν και να συζητάμε (ήρεμα, όχι με ύφος επιτιμητικό) τους στίχους. Είμαι σίγουρη ότι περισσότερο ακούν τον ρυθμό και λιγότερο τα λόγια. Ότι τους εξιτάρει η δυνατότητα να βρίζει κάποιος μέσα από το τραγούδι. Μπορούμε, όμως, να τους δείξουμε ότι δεν είναι τα πρότυπά τους. Ότι είναι κενού περιεχομένου. Ότι μπορούν και καλύτερα…

Θα πετύχουμε με τη μία; Ενδεχομένως όχι. Ας πιστέψουμε ότι δεν υπάρχουν ούτε κακά βιβλία, ούτε κακή μουσική. Στο τέλος της ημέρας, θα περάσουν τη… φάση, θα παρέλθει η μόδα. Άλλωστε, η μουσική (ακόμα κι η χειρότερη του είδους) είναι ο τελευταίος από τους πονοκεφάλους μας.

Μια μέθοδος, που με επιτυχία έχω εφαρμόσει, είναι παράλληλα με τα δικά τους ακούσματα, να προτείνω τραγούδια μοντέρνα, που να είναι κοντά στην εποχή τους, αλλά ακόμα και κλασικά, ως παράλληλη ακρόαση. «Ακούσαμε (προσέξτε: Μαζί ακούσαμε) αυτά που ήθελες, να βάλουμε και 2-3 δικά μου». Δοκιμάστε το και θα εκπλαγείτε, από το πόσο εύκολα κινούνται μεταξύ Χατζηδάκι, Θεοδωράκη και… Snik, Light.

Close ✕

Φύλο

Μέγεθος

Χρώμα

Σύνολο

0.00

Κέρδισε ΔΩΡΕΑΝ μεφορικά εάν προσθέσεις στην παραγγελία σου προϊόντα αξίας 35€ επιπλέον

0